Rozdział 2

Pani Kubiak zgodziła się zatrudnić mnie w swojej rezydencji. Teraz pakuje się i śmigam na pociąg, który zawiezie mnie do Wrocławia. Tam na peronie ma czekać moja ciocia. I oczywiście ona tam była w towarzystwie jakiegoś pana w garniturze. Może to facet ciotki? W sumie, chyba są w podobnym wieku.

-Natalia! Tak się cieszę, że Ciebie widzę- zostałam wyściskana przez 110 kilogramową ciotkę.

-Ja też się cieszę ciociu, tyle co my się nie widziałyśmy..- zaczęłam, trochę z lekkim zawstydzeniem.

-Ale za to teraz będziemy razem cały czas!

Ciocia Irena była moją jedyną rodziną. Z resztą nie utrzymywałam kontaktu od śmierci rodziców. Irena nie chciała zastąpić mi matki, bo wiedziała, że takim uczuciem mogłam obdarzyć tylko jedną kobietę, która niestety już nie żyje.

-Przepraszam, że pytam, ale pan to kto?- spytałam, na co ciotka zbeształa mnie za mój prostacki ton.

-Natka to jest Arnold, szofer naszych chlebodawców- z wielkim uśmiechem uścisnęłam dłoń mężczyzny. Wydawał się być miły.

-Mam nadzieje, że będzie nam się dobrze pracowało- zaczął.

-Wiadomo!- krzyknęłam, łapiąc za torbę.

Wsiedliśmy do białego, dość drogiego auta. W samochodzie za dużo nie rozmawialiśmy. Jechaliśmy jakieś 20 min, aż dojechaliśmy do wielkiej, bogatej willi. Trawka równo przycięta, bratki, storczyki, róże, fontanna, 3 samochody na podjeździe – czuć kasę.

-O wow, przyjechaliśmy do prezydenta?- rozglądałam się z otwartą buzią.

-Natalia proszę Cię, bez takich odzywek. Jeśli pani Grażyna Cię nie polubi..

-Tak wiem, wylatuje.. Coś czuję, że to będzie piękna robota!- westchnęłam, zaciągając się rześkim powietrzem.

-Sylwia! Sylwia pozwól tutaj do mnie!- usłyszałyśmy krzyk, gdy wchodziłyśmy do domu.

Po schodach (ogromnych!) schodziła kobieta ok. 50 lat, ni to gruba, ni to chuda. Taka w sam raz. Ale za to w jakiej eleganckiej garsonce!

-Tak proszę pani?- zza zakrętu „wyleciała” kolejna kobieta, w stroju pokojówki.

-Przygotuj proszę mi saunę- pokojówka skinęła głową, mamrocząc ciche „oczywiście” i pędem pognała schodami do góry.- O Irena, kogo Ty mi tu sprowadziłaś?

-Pani Grażyno, to jest moja siostrzenica Natalia.

-Dzień dobry- wyciągnęłam w jej kierunku rękę, na co ta powoli ją uścisnęła, lustrując moją sylwetkę.

-Dobry… Pensja w wysokości 4000 zł miesięczne, 2 razy w tygodniu możesz sobie gdzieś wyjść. Do tego domu wchodzisz tylko w godzinach pracy, czyli od śniadania do kolacji. Służba ma swój osobny dom, klucze od pokoju dostaniesz od Krzysztofa, strój też. Do mnie jak i do mojej rodziny czy gości zwracasz się z szacunkiem, zrozumiałaś?

-Tak proszę pani, wedle życzenia- syknęłam.

-Natala!- trzepnęła mnie ciotka w rękę, upominając.

-Mam nadzieję, że będziesz solidnie wykonywała swoje obowiązki, złotko- stara uśmiechnęła się.

-No ba!- na co szefowa wybuchnęłam głośnym śmiechem, aż Irena była w szoku.

Ciotka zaprowadziła mnie do domu służby. Przyszedł łysy koleś, mruknął „jestem Krzysztof”, dał mi klucze i ubranie i poszedł. Podobno to prawa ręka pani Grażyny. To on zajmował się ochroną domu, przeglądał monitoring (!), zajmował się służbą, robił wypłaty.

Zaraz czas na przygotowanie kolacji. Przebrałam się w robocze ciuchy <klik> i poszłam z ciotką do willi, a dokładnie to do kuchni.

-O Irka, weź posmakuj ten sos, bo nie wiem czy dobrze przyprawiłam- powiedziała Sylwia, to ta co biegła saunę przygotować.

-Mmm, palce lizać, zostaw trochę nam. Syla poznaj Natalię, to moja siostrzenica. Będzie z nami pracować.

-Jak dobrze, że młoda jesteś. Trochę uśmiechu tu wniesiesz- przyjaźnie poklepała mnie po plecach.

-Taki ponury ten dom? Ze mną to się zmieni!

Razem z ciotką poszłam nakryć do stołu. Sztuczce aż błyszczały! Jeeny, czuć kasę na kilometr i to ostro! Gdy wszystko przygotowałyśmy do jadalni wbiegł jakiś mężczyzna.

-O Boże zdążyłem! Irena, Grażka gdzie jest?- zmachany szybko wypił szklankę wody.

-Idę Jaruś, idę. Co ta długo Ciebie nie było?- spytała, siadając do stołu.

-Z Krzysztofem się zagadałem- uważnie się przysłuchiwałam ich rozmowie, to chyba mąż pani Grażyny.

-Niedługo zamieszkasz z nim- syknęłam złośliwie.- Czy ta rodzina mogłaby zjeść chociaż raz kolacje punktualnie?!- wydarła się.

-O, a pani jest nową pomocą?- spytał Jarosław, odchylając się na krześle.

-Tak, ale proszę mi nie mówić na pani. Jestem Natalia.

-Natalia jest siostrzenicą Ireny- wyjaśniła szefowa.

-No proszę! W ogóle nie podobne!- zaczął się śmiać, „ rysując” w powietrzu kształty ciotki, a na moje twarzy pojawił się wielki uśmiech.

-Jak dobrze, że już zeszłaś Bożena. Myślałam, że tylko z Jarkiem będę jadła dziś kolację- przy stole stanęła kobieta w czarnym kapeluszu i zielonej sukni.

-A jednak będę jeszcze i ja. Jak się czujesz?

-Coraz lepiej- ta Bożena rzuciła mi tylko krótkie spojrzenie i wdała się w rozmowę z panem domu.

I gdy już myślałam, że mogę zacząć podawać kolację, po schodach schodziła para. On wysoki, brunet, troszkę przypakowany, zaś ona z bujnym blond lokami w beżowej sukience ozdobionej diamencikami. Zasiedli przy stole naprzeciw Bożeny.

-No proszę, a jednak jeszcze ktoś tu mieszka- mruknęła Grażyna.

-Zgłodnieli to przyszli- dopowiedziała ta w kapeluszu, na co brunet pokazał jej język.

-Nie samą miłością człowiek żyje, ciociu- odparła młoda.

-Natalio, możesz podawać już kolację- rozporządziła szefowa.- Michał chyba dziś nie przyjdzie. Cały czas pracuje..

Pomyślałam, co za gbur. Woli siedzieć w pracy, niż wcinać drogą kolację.

-A jednak jestem mamo. Dobry wieczór wszystkim- nagle pojawił się kolejny mężczyzna w garniturze. I był on cholernie przystojny.

 Powoli się rozpędzam :)